Contra III op SNES is een van die spellen waardoor je beseft hoeveel we vroeger liepen voor de lol. Vanaf het begin word je in een oorlogszone gegooid - overal onberispelijk, vliegen kogels, en dat iconische spreidingspistool houdt je nauwelijks in leven. Alleen al het eerste niveau voelt als een handschoen, vooral als je die overheadsecties raakt waar alles tegelijk explodeert.

Wat me echt bijhoudt, zijn de bazen. Die gigantische spin mech? Pure chaos. Je zult veel sterven, maar op de een of andere manier voelt het nooit oneerlijk - gewoon brutaal eerlijk. En de soundtrack? Die knapperige SNES -synths slaan nog steeds. Het is het soort spel waarbij je vijandelijke patronen zult onthouden zonder zelfs maar te proberen, alleen omdat je de eerste drie niveaus zo vaak opnieuw hebt gespeeld.

Als je een vriend hebt voor coöperatie, nog beter-geef elkaar gewoon niet de schuld als iemand per ongeluk het verkeerde wapen oppakt. Dit is piek 90s actie, geen nostalgie -bril nodig.