Ah, de GBA -haven van de originele Zelda - houdt nog steeds schokkend goed vast voor een spel dat inmiddels in feite oud is. Je begint met niets anders dan een houten zwaard en die klassieke groene tuniek, die in grotten dwaalt waar norse oude mannen je wapens gooien zoals je verondersteld wordt te weten wat je doet. (Spoiler: dat doe je niet.)

De overworld is bedrieglijk open-hier geen hand vast. Je struikelt veel te vroeg in kerkers, wordt verwoest door vleermuizen en breng dan een uur brandende struiken door om geheimen te vinden. De eenvoudige maar charmant van de Pixel Art, en dat kerker -thema slaat nog steeds. Verwacht gewoon geen waypoints of questmarkeringen - dit is pure, ongefilterde "uitzoeken" energie.

Het is vreemd bevredigend om alles in kaart te brengen op grafiekpapier zoals we deden in de jaren '80. Die eerste keer dat je het geheime bel hoort na het bombarderen van de rechtermuur? Magie. Nog steeds een van de beste manieren om te ervaren waar het hele Zelda -ding begon.