Challenger op de NES is een van die rare, ambitieuze kleine spellen die veel te veel probeerden te doen - en op de een of andere manier werkt het nogal? Het begon als een poort van Stop the Express (een ZX-spectrumspel), maar ze trokken twee extra niveaus aan en veranderden het in deze bizarre mashup van side-scrolling platforms, top-down schieten en statisch schermactie. Je speelt als een knock -off van Indiana Jones (serieus, ze probeerden het niet eens te verbergen) en jaagde een schurk genaamd Don Waldorado door 100 schermen van Pleasio Land.

Het treinniveau van het originele spel is er nog steeds-je springt tussen auto's, ontwijkt obstakels-maar dan verschuift het plotseling naar dit overheadschuttergedeelte en later een raar doolhofachtig podium. Het is janky, zeker, maar er is iets charmants over hoe het gewoon alles aan de muur gooit. De kaart was ook enorm voor een NES -spel. Ik ga niet liegen, het is ruw aan de randen, maar als je van retro -eigenaardigheden houdt, is het een leuke tijdcapsule.