Castlevania op de NES is een van die spellen die gewoon aanvoelt als Halloween - Dark, Moody en boordevol klassieke horrorvibes. Je speelt als Simon Belmont, zweep in de hand en bestormt Dracula's kasteel om een einde te maken aan zijn nieuwste opstanding. De eerste paar minuten? Je ontwijkt vleermuizen, slaat skeletten en je uitzoeken hoe je niet in bodemloze kuilen kunt worden geslagen door Medusa Heads (serieus, die dingen zijn het ergste).

De muziek alleen is iconisch - dat openingsthema geeft me nog steeds koude rillingen. En de moeilijkheid? Ja, het is moeilijk, maar op die bevredigende manier van één meer. Je grijpt subwapens als heilig water en gooit bijlen, maar veel geluk met het houden van ze als je een klap krijgt. Pro -tip: trappen zijn je vijand. Of misschien ben je de vijand als het gaat om trappen - ofwel je, bereid je voor op een aantal ongemakkelijke sprongen.

Het is een langzame, opzettelijke soort actie, niet de flitsende dingen die je nu ziet, maar het heeft dit gewicht aan elke schommel en spring waardoor het echt aanvoelt. En Dracula's definitieve vorm? Laten we zeggen dat je die heilige waterdruppels wilt redden.