NES'teki Castlevania, Cadılar Bayramı gibi hissettiren oyunlardan biri - Dark, Moody ve klasik korku titreşimleriyle dolu. Simon Belmont olarak oynuyorsunuz, elinde çırpın, en son diriliş çılgınlığına son vermek için Dracula Kalesi'ni fırtınalar. İlk birkaç dakika? Yarasalardan kaçıyorsunuz, iskeletleri şapırdatıyorsunuz ve Medusa kafaları tarafından dipsiz çukurlara nasıl vurulacağını anlıyorsunuz (cidden, bu şeyler en kötüsü).

Tek başına müzik ikonik - açılış teması hala bana ürperti. Ve zorluk? Evet, zor, ama bu tatmin edici "tek deneme" yolunda. Kutsal su ve eksen fırlatma gibi alt silahları alacaksınız, ancak bir vuruş yaptığınızda onları tutmak için iyi şanslar. Profesyonel ipucu: Merdivenler düşmanınızdır. Ya da belki merdivenlere gelince düşmansınız - her ne kadar garip atlamalara hazırlanın.

Bu yavaş, kasıtlı bir eylem, şimdi gördüğünüz gösterişli şeyler değil, ama bu ağırlığı her salıncak ve atlama için gerçek hissettiriyor. Ve Dracula'nın son formu? Diyelim ki bu kutsal su damlalarını kurtarmak isteyeceksiniz.