Dus, Castlevania 2 —yeah, de NES One - start met Simon Belmont die zich realiseert dat Dracula's vloek hem langzaam doodt. Klassieke Dracula Move, toch? In plaats van gewoon stil te sterven, moet Simon de man weer in elkaar zetten door zijn verspreide lichaamsdelen over Transylvania te jagen. Niet bepaald een glamoureuze zoektocht, maar hey, vampier jagen is nooit.

Je dwaalt door dorpen waar mensen je cryptische hints geven of gewoon meteen weigeren te praten totdat je knielt met een magisch kristal (raar flex, maar oké). De herenhuizen die Dracula's stukken verbergen, zijn deze griezelige, doolhofachtige plaatsen-Brahms Manor geeft me nog steeds flashbacks. En de dag/nachtcyclus? Het ene moment wandelt je door een vredige stad, de volgende, zombies komen uit de grond alsof het happy hour is.

Het is janky op die old-school manier-sommige vertalingen zijn onzin, en veel geluk om erachter te komen wat te doen zonder een gids-maar er is iets vreemds over. Misschien is het de sfeer, of misschien is het gewoon de voldoening om die goedkope weerwolfbaas na 20 pogingen eindelijk te verslaan. Hoe dan ook, het is een raar, rommelig, nogal briljant vervolg.