مرد ، دنیای وزغ در SNES یکی از آن بازی هایی است که فقط جذابیت های خود را از بین می برد. شما آن را بوت می کنید ، و در عرض چند ثانیه در حال تندرست در اطراف این سطح روشن و شاداب به عنوان وزغ هستید-هیچ درام صرفه جویی در شاهزاده خانم ، فقط سرگرم کننده سکوی خالص است. کنترل ها احساس محکم می کنند ، و آن چند پرش اول؟ کاملاً وزنه برداری ، مانند ماریو اما با احساس کمی شناور که باعث می شود ناخن زدن به زمین های دشوار رضایت بخش تر شود.

آنچه واقعاً من را به خود جلب می کند این است که مشکل چقدر دزدکی است. شروع می شود زیبا و ساده ، سپس ناگهان در حالی که زمان پرش روی سکوهای ناپدید شده پرش می کنید ، تله های آتش در حال چرخش را گول می زنید. و موسیقی؟ این موضوع اصلی تندرست هنوز در ذهنم گیر می کند. درگیری های رئیس نیز خلاق هستند - اولین بار به نظر می رسد تا زمانی که متوجه شوید تمام وقت آن را اشتباه بازی کرده اید.

این یک نمایشگر کلاسیک دهه 90 است که در آن هر سطح برخی از حیله های جدید را بدون استفاده از چیزهای بیش از حد معرفی می کند. اگر بازی های یکپارچهسازی با سیستمعامل را که خود را خیلی جدی نمی گیرند اما هنوز هم گیم پلی را میخکوب می کنید ، حفر می کنید ، این یک گوهر است. فقط وقتی شروع به لرزیدن موضوع زیرزمینی در محل کار می کنید ، مرا سرزنش نکنید.