Pac-Mania در پیدایش یکی از آن عجیب و غریب است که کمی از اوضاع را به خود می گیرد که به نوعی کار می کند. به جای پیچ و خم معمول مسطح ، شما ناگهان مانند نوعی از سیستم عامل های بازی ، از ارواح پرش می کنید - که به نظر می رسد مسخره است تا زمانی که متوجه شوید که چقدر رضایت بخش است که از سر Blinky پرش کنید. دیدگاه ایزومتریک باعث می شود همه چیز در ابتدا کمی احساس بی نظمی شود ، اما هنگامی که آن را آویزان کردید ، ارواح را با جهش در گوشه و کنار می چرخانید ، طبیعت دوم می شود.

این هنوز کلاسیک Pac-Man در هسته اصلی خود است-نقاط گاب ، از ارواح جلوگیری کنید ، گلوله های قدرت را بگیرید-اما عمودی اضافه شده کل ریتم را تغییر می دهد. موسیقی در اواخر دهه 80 جذابیت بازی ها را نیز به دست آورد ، همه فنری و ناامید کننده. دروغ نمی گویم ، اولین باری که آن را بازی کردم ، فکر کردم که لقب پرش فقط یک حیله است ... اما بعد یک ساعت بدون توجه به آن یک ساعت را از دست دادم. اگر بارها و بارها از طریق اصلی سوزانده اید ، این یک پیچ و تاب سرگرم کننده است.