خدایان در SNES یکی از آن بازی هایی است که در ابتدا ساده به نظر می رسد - شما فقط یک شخص جنگجو بوف هستید که در اطراف ویرانه های باستانی می پرید - اما سپس آن را به سمت شما می اندازد. سطح اول شما را به فکر این است که این یک سیستم عامل ساده است ، اما پس از آن ناگهان شما در حال تله های سنبله هستید ، معما های عجیب و غریب را حل می کنید و توسط مینوتورها به هم می خورید. کنترل ها کمی احساس سنگین می کنند ، مثل اینکه پسر شما وزن واقعی او را دارد و همین امر باعث پرش پرش می شود.

آنچه واقعاً با من گیر کرد جو بود. هنر پیکسل همه چیز را به این درخشش دلهره می بخشد ، مثل اینکه شما در واقع در برخی از معبد فراموش شده سرگردان هستید. و موسیقی؟ آهنگ های مصنوعی غافلگیرکننده که به نوعی انتخاب شمشیر شناور تصادفی احساس حماسه می کنند. فقط انتظار نداشته باشید که این کار به راحتی انجام شود - برخی از آن سطوح بعدی احساس می کنند که این بازی شخصاً توهین شده است که شما آن را تا کنون ساخته اید.

اگر بازی های یکپارچهسازی با سیستمعامل خود را با یک طرف "چرا همه چیز سعی در کشتن من دارد" دوست دارید ، این یک کپسول زمانی محکم از دوران SNES است.