دیویس جام دوم در مورد پیدایش یکی از آن بازی های اولیه تنیس است که به نوعی ریتم عقب و جلو این ورزش را بدون استفاده از موارد بیش از حد میخکوب می کند. شما کشور خود را انتخاب می کنید (من همیشه بدون هیچ دلیل واقعی با سوئد می رفتم) ، و ناگهان در این دادگاه واضح و کمی مسدود هستید که در آن فیزیک توپ واقعاً احساس رضایت می کند - نه خیلی شناور ، نه خیلی سفت.

مسابقات ساده شروع می شوند ، اما هوش مصنوعی سریع می شود. یک دقیقه که به طور اتفاقی در حال گردش است ، بعدی که در حال تقلا هستید زیرا رایانه فقط یک شوت افتادگی نامطبوع را بیرون کشید. کنترل ها ساده هستند - هیچ متر قدرت فانتزی یا عکس های ترفند - فقط زمان بندی و موقعیت یابی. و بله ، انیمیشن های جمعیت اساساً دو فریم پیکسل حلقه هستند ، اما چیزی جذاب در مورد چگونگی تعهد بازی به یکپارچهسازی با سیستمعامل آن وجود دارد.

اگر عناوین ورزشی 16 بیتی دیگری را بازی کرده اید ، این یکی در جایی بین "Arcadey" و "فقط به اندازه کافی واقع بینانه" قرار دارد. حالت Doubles جایی است که می درخشد ، هرچند که هر چهار بازیکن به طرز ناخوشایندی در اطراف دادگاه حرکت نمی کنند هرگز پیر نمی شوند. این عمیق ترین سیم تنیس نیست ، اما به محض ورود به شیار ، به طرز عجیبی اعتیاد آور است.