Man, Toe Jam & Earl is nog steeds een van de raarste, coolste dingen die uit de Sega Genesis komen. Je speelt als deze twee buitenaardse wezens-de ene is een funky rode kerel met drie poten, de ander is een dikke sinaasappelman-die op aarde is geslingerd en hun ruimteschiponderdelen moeten vinden. Maar aarde? Het is bizar. Je komt hyperactieve kinderen tegen met hula -hoepels, nerds in raketschaatsen, zelfs gigantische bewuste tomaten die je van drijvende eilanden proberen te slaan.

Het hele ding speelt als een Roguelike voordat Roguelikes een ding waren-niet-gegenereerde niveaus, rare power-ups (sommige nuttig, sommige hilarisch slecht), en deze constante "Wat is er in de volgende hoek?" stemming. De coöperatie is echter waar het echt schijnt. Mijn buddy en ik brachten uren door met het lachen om de domme manieren waarop we zouden sterven, alsof ze door een pak boze tandartsen van een klif zouden worden achtervolgd of op ijs in een meer glijden.

En die soundtrack? Pure Funk. Het is het soort spel waarbij je het niet eens erg vindt om te falen, omdat de muziek te goed is om uit te schakelen. Als je deze vroeger hebt gemist, is het alsof iemand de raarheid van Earthbound met vroege procedurele generatie heeft opgezet - maar veel meer chill.