Oké, dus de grasmaaierman op SNES is ... raar op de beste manier. Je begint in deze trippy virtuele wereld die eruit ziet als iemand die een stel neon en polygonen in een blender heeft gevoerd. De bedieningselementen duren een seconde om te klikken-je man beweegt een beetje drijvend, alsof hij half menselijk, half digitale geest is.

Eerste niveau gooit je in dit doolhof van gloeiende roosters terwijl drones proberen je te zappen. Ik werd eerst omgedraaid omdat alles er hetzelfde uitziet, maar dan merk je dat de subtiele kleurverschuivingen je naar uitgangen wijzen. De soundtrack? Alle griezelige synths en vervormde stemmen waardoor het voelt alsof je console elke seconde kan beginnen te glitchen.

Het is niet alleen fotograferen - je raakt puzzels waar je drijvende blokken herschikt of uitzettende muren die je in pixels willen verpletteren. Soms voelt het oneerlijk, maar wanneer je eindelijk een niveau verlaat, is het puur "Ik heb de simulatie te slim af". Absoluut een van die spellen waar je ofwel woedend bent of raar geobsedeerd raakt.