Terranigma is een van die SNES RPG's die op de een of andere manier onder de radar vloog voor veel mensen, wat jammer is omdat het deze rare, dromerige sfeer heeft die bij je blijft. Je speelt als Ark, dit blauwharige kind dat per ongeluk wakker wordt in een rare underground wereld waar alles bevroren is-er staan er letterlijk voor dat mensen daar gewoon staan als beelden. Dan begin je de wereld weer tot leven te brengen, één continent tegelijk, en dingen worden van daaruit wild.

De gevecht voelt als een mix tussen Zelda en geheim van mana - fluïde, maar met net genoeg gewicht om hits te laten voelen. Je snuffelt rond dorpen, lost puzzels op en vechten tegen monsters die later verrassend zwaar worden. De muziek? Achtervolgd op de beste manier. Dat overwereldthema komt nog steeds willekeurig in mijn hoofd.

Het heeft die klassieke JRPG -charme uit de jaren 90, maar met een verhaal dat veel dieper gaat dan je zou verwachten. Tegen de tijd dat je de tweede helft raakt, vraag je je af of het herrijzen van de wereld zelfs een goed idee was.