Man, Tecmo Super Bowl III op SNES houdt nog steeds stand. Zodra je het opstart, word je geraakt met die dikke 16-bit menu-muziek en die heldere, blocky teamlogo's. Ik ga altijd eerst meteen naar de Raiders - geen schande, hun snelheid is gewoon oneerlijk.

Wat ik leuk vind, is hoe het nagelt dat arcade -voetbal voelt zonder te simpel te zijn. Je hebt echte playbooks om door te blazen, audiables om te bellen en die bevredigende QB -klauteren wanneer de zak instort. Het lopende spel voelt zwaar aan, alsof je bijna de linebackers in je nek kunt voelen ademen als je naar links snijdt op de laatste seconde.

Het is niet perfect - het overlijden kan een beetje zwevend aanvoelen in vergelijking met moderne games, en veel succes met het stoppen van de computer op de 4e plaats. Maar die Jank maakt deel uit van de charme. Je schreeuwt tegen het scherm wanneer je ontvanger een wijd open bom laat vallen en vervolgens onmiddellijk rematchen omdat je weet dat je het beter kunt. Dit is het soort spel waarbij "One More Quarter" drie uur verdwenen wordt.

Als je een SNES hebt dat stof verzamelt, graaf het dan uit voor deze.