Man, Taz-Mania op Game Boy neemt me mee terug. Je begint terwijl Taz gewoon door de outback scheurt, draait als een harige tornado en alles in zicht kauwt - gebus, vijanden, willekeurige rotsen (omdat waarom niet?). De bedieningselementen zijn eenvoudig, maar veel succes proberen te stoppen zodra je rolt. Letterlijk.

De niveaus zijn deze korte, chaotische uitbarstingen van platformen waarbij je ofwel een kangoeroe -dief achtervolgt of gewoon probeert niet in kuilen te vallen terwijl je oncontroleerbaar draait. De muziek heeft die klassieke game boy piep-bloop-energie, en de sprites zijn verrassend expressief voor hoe klein ze zijn. Taz doet zelfs deze kleine overwinningsdans als je een niveau hebt voltooid, dat nooit oud wordt.

Het is niet het diepste spel, maar er is iets vreemds dat gedurende 10 minuten per keer een destructieve bol van pluis wordt. Als je nostalgie hebt voor het tijdperk of gewoon wilt zien hoe een Tasmaanse duivelsimulator eruit ziet, is dit een rel.