Tamagotchi Town op SNES is eigenlijk de pixelateerde grootouder van al die virtuele huisdier -apps waar je de jaren heen hebt aangeboord. Je krijgt deze kleine klodder van een wezen dat begint als een ei, en plotseling ben je geobsedeerd door of het hongerig is, verveelt of een dutje nodig heeft - zoals een soort digitale helikopterouder.

De bedieningselementen zijn dood eenvoudig (d-pad en twee knoppen), maar laat je niet voor de gek houden. Het ene moment voedt u het snacks, de volgende minuut, je maakt zijn woest op om zijn ... rommel te maken voor zijn stemming. En als je het te lang negeert? Laten we zeggen dat het spel niet verlegen is om je te schaden met een trieste, pixelateerde frons.

Het heeft die raar verslavende lus waar je zweert dat je het na vijf minuten neerlegt, maar dan ben je er nog een uur later, in een poging de geheime mini-games te ontgrendelen. De nostalgie raakt hard als je ooit een van die sleutelhanger tamagotchis in de dag bezat, maar zelfs als je dat niet deed, is er iets vreemds bevredigend aan het leven van een klein digitaal ding. Geef me gewoon niet de schuld als je begint te horen dat de piepen in je slaap zijn.