Super Solitaire op SNES is precies hoe het klinkt - Classic Solitaire, maar met die enigszins gepixelde charme uit de jaren 90. Je begint met de gebruikelijke zeven stapels, sleept kaarten rond met de D-Pad, en eerlijk gezegd duren de bedieningselementen even om eraan te wennen. Maar als je dat eenmaal hebt gedaan, is het vreemd bevredigend om de kaarten op hun plaats te zien klikken wanneer je een stapel voltooit.

De muziek is deze ingehouden jazzy-lus die op de een of andere manier nooit vervelend wordt, zelfs na een uur proberen (en falen) om het bord te wissen. Er zijn geen mooie gimmicks - alleen jij, de kaarten, en die koppige aas die je zweert, werd ergens begraven. Als je ooit een middag hebt verspild aan Windows Solitaire, is dit eigenlijk dat, maar met een beetje meer nostalgie in de pixels.

Het zal je niet verbazen, maar het is solide voor wanneer je gewoon wilt zone en wat virtuele kaarten verplaatsen.