Super Metroid Vino houdt nog steeds stand - zoals, veel beter dan de meeste SNES -games. Je begint in deze griezelige, rustige ruimteschip, en binnen enkele minuten word je op Zebes gevallen met niets anders dan je armkanon en die kenmerkende Metroid -spanning. De muziek alleen geeft me elke keer koude rillingen.

De kaart voelt enorm, maar niet op een overweldigende manier-je merkt gewoon een beetje gaten op waar je nog niet kunt bereiken, zoals een richel die te hoog is om te springen of een verdachte uitziende muur. De helft van het plezier is later teruggekeerd met nieuwe upgrades (hallo, grijststraal) en beseffen: "Ohhh, daar was dat waar."

Boss -gevechten? Brutaal in het begin, maar zodra je hun patronen leert, is het pure tevredenheid. En de atmosfeer - die buitenaardse grotten, de manier waarop vijanden uit de schaduw lopen - het is griezelig op de beste manier. Als je het nog nooit hebt gespeeld, staat je voor een van de strakste actie-exploratie-games die ooit zijn gemaakt. Als je het hebt gespeeld ... nou, je weet het al.