Man, straatracer op SNES neemt me terug-die dikke pixelauto's, de manier waarop het scherm splitst als je tegen een buddy speelt, de soundtrack die op de een of andere manier een 16-bits motor cool maakt. Je hebt deze wilde, neonheldere nummers die draaien zoals iemand spaghetti naar de kaartontwerper en de AI-stuurprogramma's gooide? Totale valsspelers. Ze zullen je tegen muren duwen alsof het hun taak is.

Eerste race, zul je waarschijnlijk een paar keer ronddraaien (dat deed ik), maar als je eenmaal onder de knie hebt rondhoeken zonder faceplanting in een lantaarnpaal, is het stom bevredigend. De modus met twee spelers is echter waar het echt schijnt-niets zoals je vriend zien schreeuwen terwijl je ze naar de laatste plaats wipt. Het is niet de diepste racer, maar het heeft die old-school charme waar nog een race wordt in tien.

Houd nog steeds stand als je van die vroege sfeer uit de jaren 90 houdt waar games zichzelf niet te serieus namen.