Oké, dus Street Fighter 2010 is dit rare, soort Janky Nes -spel waar je speelt als Kevin Striker - ja, dezelfde man van de originele Street Fighter, maar nu heeft hij een bionisch lichaam en een armkanon. Het hele "straatgevechten" ding? Vergeet het. Je blaast aliens over de Melkweg en probeert je vermiste labbuddy, Troy, te vinden.

Het grootste deel van het spel is gewoon baasgevechten - zoals, de een na de ander - met deze korte, ongemakkelijke platformbits daartussenin. De vijanden spawnen niet op dezelfde plekken, dus het onthouden van patronen is nutteloos. En je kanon begint pathetisch korte afstand, dus je klapt naar power-ups om een kans te maken.

Het is moeilijk. Zoals, echt moeilijk. Niet het leuke soort moeilijke waar je jezelf ook voelt verbeteren - meer als het soort waar je sterft omdat een vijand recht bovenop je opdook. Toch is er iets vreemds dat na een dozijn pogingen eindelijk een baas neerhaalt. Verwacht gewoon niet dat het zoiets als een normaal straatjagersspel speelt.