Street Fighter 2010 is een van die rare NES -edelstenen die begint met "Wacht, dit is een straatjagersspel ?" Ken is hier Full Sci-Fi Bounty Hunter gegaan-zijn partner wordt vermoord, en plotseling springt hij tussen planeten die op zoek zijn naar cyberversterkte moordenaars. De bedieningselementen duren een seconde om te klikken (je hebt dit rare dubbele spoel- en wand-kick-ding aan de gang), maar als ze dat eenmaal doen, is het vreemd bevredigend om om te draaien rond niveaus die vijanden met energieschoten blazen.

De fasen worden snel brutaal - sommige van die platformsecties hebben het gevoel dat ze zijn ontworpen door iemand die vreugde haat - maar een perfecte run spijkeren waar je sprongen en aanvallen keten zonder de grond aan te raken? Dat is het goede spul. Ook slaat de soundtrack veel moeilijker dan hij recht heeft.

Als je van Janky-maar-coole NES-actie houdt met een kant van "Wat dachten ze?", Is deze het proberen waard. Verwacht gewoon niets zoals de gebruikelijke straatjagers van Street Fighter.