Oké, dus perfect op de game die jongen er eerst eenvoudig uitziet - match gekleurde stippen, toch? Maar geef het vijf minuten, en plotseling ben je gebogen over je scherm, mompelend naar de kleine pixels alsof ze je geld schuldig zijn. De kleuren komen op in die klassieke dikke-game-boy manier, en de muziek heeft die raar pakkende piep-bloop-charme.

In eerste instantie vocht je gewoon stippen rond, maar dan begint het bord sneller te vullen, en je realiseert je dat je je adem in hebt gehouden voor de laatste drie bewegingen. Er is iets met de manier waarop de stippen rondglippen die het veel bevredigend maken dan het zou moeten zijn - zoals Tetris, maar met minder existentiële angst.

Het is een van die spellen waar je zegt: "Nog een keer proberen" en dan is het 2 uur 's ochtends. Als je een zwak hebt voor old-school puzzelspellen die niet rommelen, is dit een no-brainer.