Soul Blade op het Genesis is een van die jagers die gewoon goed aanvoelt - zoals de controller na een paar rondes in je handen smelt. Je kiest uit een wilde mix van krijgers (ik ging altijd eerst voor de Ninja, geen schaamte) en springt in deze snelle, brutale gevechten waar elke slag en zwaard zwaait. De sprites zijn dikke op die perfecte 16-bits manier, en de podia hebben deze coole duistere fantasie-sfeer-denk aan flikkerende fakkels en maanverlichte tempels.

Wat me verbaasde, was hoeveel strategie tussen de knoppuree sluipt. Sommige personages gaan allemaal over snelheid, anderen slaan als een vrachtwagen maar gaan langzaam, en uitzoeken wie klikt met je speelstijl is de helft van het plezier. De muziek heeft ook die klassieke Sega Synth Energy - je zult het arena -thema dagenlang neuriën. Het is veel beter verouderd dan de meeste Genesis Fighters, eerlijk gezegd. Geef me gewoon niet de schuld als je drie uur verliest om de modus te rematchen.