Soul Blade در پیدایش یکی از آن مبارزانی است که فقط احساس درست می کند - مانند کنترل کننده پس از چند دور به دست شما ذوب می شود. شما از ترکیبی وحشی از رزمندگان انتخاب می کنید (من همیشه به دنبال نینجا می رفتم ، بدون شرم) و به این دعوا های سریع و وحشیانه پرش می کنم که در آن هر مشت و شمشیر وزن دارد. این اسپری ها از آن روش 16 بیتی عالی هستند و این مراحل دارای این پرشکوه خیالی تاریک است-به مشعل های سوسو زدن و معابد مهتابی فکر کنید.

چیزی که من را شگفت زده کرد این بود که چقدر استراتژی بین ضرب و شتم دکمه حرکت می کند. برخی از شخصیت ها همه چیز در مورد سرعت هستند ، برخی دیگر مانند یک کامیون برخورد می کنند اما آهسته حرکت می کنند ، و فهمیدن اینکه چه کسی با playstyle شما کلیک می کند ، نیمی از سرگرمی است. موسیقی این انرژی کلاسیک Sega Synth را نیز به دست می آورد - شما روزها موضوع عرصه را می کنید. صادقانه ، این یک سال بهتر از اکثر مبارزان پیدایش است. فقط وقتی سه ساعت از حالت بازی برگشت از دست می دهید ، مرا سرزنش نکنید.