Als je je ooit een eenzaam ruimteschip tegen een hele buitenaardse armada wilde voelen, is Sagaia over het Genesis je jam. Vanaf het begin word je in deze neon-doordrenkte chaos van kogels en rare buitenaardse schepen die eruit zien alsof ze ontsnapten uit een anime uit de jaren 80. Het eerste niveau misleidt je om te denken dat je dit hebt-dan is er plotseling een schermvullende baas met veel te veel wapens.

Het is een van die shooters waar je constant jongleert tussen ontwijken en besluit of je die power-up nu wilt pakken of het risico lopen te wachten op een betere. De muziek heeft die klassieke Sega Synth -sfeer, allemaal dringend en enigszins vervormd, zoals je sprekers op het punt staan barsten. En ja, het is moeilijk - geen "gooi je controller" stoer, maar het soort waar je zult mompelen "nog een proberen" om 2 uur.

Eerlijk gezegd, de helft van het plezier is om te zien hoe ver je kunt komen voordat de game je onvermijdelijk verrast. De upgrades van het schip voelt geweldig aan wanneer je ze eindelijk aan elkaar keten, hoewel veel geluk ze na niveau 3 te houden. Als je de dagen mist dat shooters over het onthouden van patronen en zweten door je duimen waren, heeft deze het nog steeds.