Rise of the Phoenix op SNES is een van die games die gewoon aanvoelt als een avontuur van het eerste scherm. Je begint als deze herboren Firebird - die klinkt overweldigd totdat je je realiseert dat je eerste vorm nauwelijks een marshmallow kan toast. De Pixel Art houdt nog steeds stand, vooral wanneer je eindelijk die latere transformaties ontgrendelt en het scherm net in vlammen uitbrak.

Wat ik leuk vind, is hoe het verkenning combineert met old-school actie. Het ene moment kun je doorbrokkelende tempels platformeren, de volgende keer dat je rare runen ontcijfert om nieuwe spreuken te ontgrendelen. De moeilijkheid spijkert hard rond de derde baas (die Ice Dragon geeft me nog steeds nachtmerries), maar het uitzoeken van de patronen is de helft van het plezier.

Ook die soundtrack? Absolute 16-bit brand-letterlijk. Het hoofdthema komt nog tientallen jaren later in mijn hoofd vast te zitten. Verwacht gewoon geen wandeling in het park; Deze zorgt ervoor dat je elke veer verdient.