Rastan op het Sega Master System is een van die brutaal stoere maar raar bevredigende arcade -poorten uit de late jaren '80. Je speelt terwijl deze barbaarse kerel een zwaard zwaait dat net iets te kort aanvoelt, over kuilen springt die net iets te breed zijn en vechten tegen monsters die veel te veel hits nemen om te sterven. Klassiek arcade -ontwerp, toch?

Het eerste niveau gooit je er recht in-skeletten die uit het niets duiken, rare vleermuis wezens duiken je bombarderen, en deze vervelende sprongen waar je zweert dat je het hebt gemaakt, maar nee, recht in de spikes. De muziek heeft die zware synth -sfeer, en de Pixel Art houdt verrassend goed op voor zijn leeftijd, alle humeurige grotten en afbrokkelende kastelen.

Het is niet bepaald eerlijk volgens moderne normen, maar er is iets verslavend aan het ritme ervan - spiegel, ontwijk, sterf, herhaal totdat je de vijandelijke patronen onthoudt. Als je opgroeide met games die je hand niet vasthielden, is Rastan een geweldige nostalgie -reis. Gooi gewoon je controller niet.