Man, World Games on the Sega Master System is zo'n rare kleine tijdcapsule. Je begint te kiezen uit deze totaal willekeurige gebeurtenissen - zoals, wie dacht dat het logboekrol en Caber Toss in hetzelfde spel horen? Maar dat is de charme. De bedieningselementen zijn janky op die klassieke 8-bits manier, maar zodra je het ritme naar beneden hebt, is het vreemd bevredigend om te zien hoe je pixelateerde atleet nauwelijks een klifduik of faceplant in het vat springt.

Sommige evenementen zijn veel moeilijker dan ze zouden moeten zijn (kijkend naar je, stieren rijden), maar dat maakt Nailing gewoon een perfecte run als een legitieme overwinning. De muziek heeft die cheesy synth -sfeer, en de menigte lawaai klinkt alsof iemand een kazoo heeft opgenomen door een blikje - nostalgie. Het is het soort spel dat je 20 minuten speelt, voor altijd zweert en vervolgens een uur later weer opstart omdat je * je * je hoge score moet verslaan in sumo worstelen.

Als je een zwak hebt voor retro -gekheid, is dit een reis.