Rastan در سیستم کارشناسی ارشد Sega یکی از آن بنادر بی رحمانه سخت اما عجیب و غریب و رضایت بخش از اواخر دهه 80 است. شما به عنوان این شخص شخص وحشیانه بازی می کنید که شمشیری را که احساس می کند کمی بیش از حد کوتاه است ، می پرید ، پرش می کنید که فقط کمی گسترده هستند و با هیولا مبارزه می کنند که بیش از حد بازدیدهای زیادی را برای مردن دارند. طراحی کلاسیک بازی ، درست است؟

سطح اول شما را به سمت راست می اندازد-اسکلت هایی که از هیچ جا بیرون می آیند ، موجودات خفاش عجیب و غریب شما را بمباران می کنند ، و این پرش های آزار دهنده که در آن سوگند می خورید ، آن را ساخته اید اما نه ، مستقیماً به سنبله ها. موسیقی این موسیقی مصنوعی سنگین را به خود اختصاص داده است ، و هنر پیکسل به دلیل سن و سال ، همه غارهای مودبانه و قلعه های خرد شده به طرز حیرت انگیزی به خوبی حفظ می شود.

این دقیقاً مطابق با استانداردهای مدرن عادلانه نیست ، اما در مورد ریتم آن چیزی اعتیاد آور وجود دارد - Swing ، Dodge ، Die ، تکرار کنید ، تا زمانی که الگوهای دشمن را به خاطر بسپارید. اگر با بازی هایی که دست شما را نگه ندارید بزرگ شده اید ، Rastan یک سفر عالی دلتنگی است. فقط کنترلر خود را پرتاب نکنید.