Professor Layton en de duivelse doos is een van die spellen waar je begint te denken dat je gewoon een paar puzzels oplost, en plotseling is het 2 uur 's ochtends omdat je moet weten wat er in die vervloekte doos zit. Het verhaal begint met je mentor die dood opduikt - of zo lijkt het - houdt dit mysterieuze artefact vast, en natuurlijk hopen Layton en Luke op een trein om te onderzoeken. Klassiek.

De puzzels zijn overal - spannen naar willekeurige passagiers, inspecteren van rare objecten, zelfs het pauze -menu heeft kleine hersen teasers weggestopt. Sommigen zijn stom bevredigend (dat schuifblok iemand me had laten grijnzen), anderen zorgden ervoor dat ik de DS gesloten wilde omdraaien, maar op een goede manier. Het schrijven heeft ook deze droge Britse humor - Luke's constante "Golly!" wordt nooit oud.

Eerlijk gezegd, de helft van het plezier is gewoon porren rond de prachtige handgetekende omgevingen. Er is altijd een vreemde details die een puzzel of een hint verbergen. Verwacht gewoon niet dat je doorbladert zonder noten op schrootpapier als een gekke detective te krabbelen.