Man, verschijnt op de game Boy meen me terug-die dikke pixels en die bevredigende klik van de D-Pad. Je begint gewoon op ballonnen te tikken terwijl ze op het scherm zweven en denken: "Oké, dit is eenvoudig." Dan gooit het spel plotseling spikes, bewegende platforms en deze rare bubbel vijanden die je ritme verpesten.

De muziek heeft die klassieke bouncy chip-tune sfeer en de latere niveaus worden serieus gespannen. Ik herinner me dat ik al eeuwenlang vast kwam te zitten op het podium 12 omdat de ballonnen met zigzagging beginnen. Pro -tip: wacht tot het patroon herhaalt in plaats van de knop te spammen. Het is een van die spellen die gemakkelijk aanvoelen totdat het dat niet zo is.

Als je een speljongen hebt die rondslingert (of een emulator, geen oordeel), is deze vreemd moeilijk om neer te zetten zodra je begint.