مرد ، پاپ بر روی Game Boy من را به عقب برگرداند-آن پیکسل های پرشور و آن کلیک رضایت بخش از D-pad. شما فقط با ضربه زدن به بادکنک ها شروع می کنید ، زیرا آنها روی صفحه نمایش شناور می شوند و فکر می کنند ، "خوب ، این ساده است." سپس ناگهان ، بازی سنبله ها ، سکوهای متحرک را پرتاب می کند و این دشمنان حباب عجیب و غریب که ریتم شما را به هم می ریزند.

این موسیقی به آن Vibe Chip-Tune Chip-Tune کلاسیک رسیده است ، و سطح بعدی به طور جدی تنش می یابد. یادم است که برای سنین 12 در مرحله 12 گیر کرده ام زیرا بادکنک ها شروع به زیگزگی می کنند. نکته حرفه ای: صبر کنید تا به جای اسپم کردن دکمه ، الگوی تکرار شود. این یکی از آن بازی ها است که تا زمانی که خیلی نباشد احساس راحتی می کند.

اگر یک پسر بازی را در اطراف خود قرار داده اید (یا یک شبیه ساز ، بدون قضاوت) ، این یک بار عجیب و غریب سخت است که پس از شروع کار را کنار بگذارید.