Pokémon Stadium op SNES is een van die spellen waardoor je wenst dat je een tijdmachine had - niet alleen om de nostalgie opnieuw te beleven, maar om erachter te komen hoe je in de buurt van je gevechten zou moeten winnen. Je kiest je team uit de eerste generatie selectie (veel geluk, niet alleen in gebreke gebleven naar Charizard) en springt vervolgens in turn-based gevechten waar timing en type matchups er echt toe doen. De sprites zijn dik op die klassieke 16-bits manier, en de stemclips van de omroeper maken op de een of andere manier het verliezen van verliezen dramatisch.

Het zijn ook niet alleen rechte gevechten-er is een raar verslavende mini-game-modus waar je knoppen stamp om Pikachu Surf of Ekans Jump Topes te maken. Het hele ding voelt als een liefdesbrief aan competitieve Pokémon voordat online spelen zelfs iets was. Geef me gewoon niet de schuld als je verliest van een niveau 5 metapod die op de een of andere manier je hele team overleeft.