Man, Paperboy on the Genesis is een van die spellen die er eenvoudig uitziet totdat je het daadwerkelijk probeert. Je bent maar een kind op een fiets die kranten in huizen gooit, maar plotseling is er een malafide grasmaaier die naar je toe loopt, een hond van een kerel die je achtervolgt, en als je een mailbox mist? Directe woede van de huiseigenaar. De bedieningselementen duren even om eraan te wennen - die die worpen tikken is vreemd nauwkeurig.

De buurten worden steeds chaotischer, met breakdancers, weggelopen banden en zelfs af en toe een tornado (want waarom niet?). En als je dacht dat het ontwijken van dingen moeilijk was, wacht dan tot je aan het einde van elke dag de trainingspoort volgde - die hellingen vergeven fouten niet . Het is frustrerend in die klassieke arcade -manier waar je "nog een poging" blijft zeggen, zelfs na je derde fietscrash op een rij.

Toch is er iets bevredigend aan het spijkeren van een perfecte gooi door een raam of eindelijk voorbij dat ene huis maken met de boze man die altijd je papieren terugschopt. Het is puur, dom plezier met net genoeg uitdaging om je het gevoel te geven dat je het hebt verdiend als je eindelijk een niveau verslagen.