Pacific Theatre of Operations II op SNES is een van die spellen die er eerst eenvoudig uitziet - alleen maar kleine schepen rond een rooster verplaatsen - maar dan is het plotseling 2 uur 's ochtends en je probeert nog steeds de AI's Destroyer Fleet in de buurt van Midway te overtreffen. Je begint met het kiezen van Japan of de geallieerden, en meteen besef je dat dit geen arcade -schutter is; U beheert brandstof, reparaties, zelfs pilot -ervaringsniveaus. Knoei uw carrierpositionering en boem, daar gaat uw luchtsteun.

De kaart is verrassend gedetailleerd voor een 16-bits spel, waarbij het weer de zichtbaarheid en beweging daadwerkelijk beïnvloedt. De eerste keer dat ik speelde, stuurde ik mijn slagschepen rechtstreeks in een storm met de gedachte dat het niet uitmaakt - typhoons uitkeren om niet om je perfecte gevechtsplan. Wat cool is, is hoe het historische scenario's combineert met "wat als" flexibiliteit. Ja, je zou het veilig kunnen spelen en leerboekstrategieën opnieuw kunnen maken ... of je zou kunnen gokken op een gekke flankerende beweging met subs. Geef me gewoon niet de schuld als de AI je straft omdat je schattig wordt.

Het is absoluut langzamer dan moderne RTS -games, maar er is iets bevredigend aan het zien van je zorgvuldig uitgezette hinderlaag. De handleiding is echter praktisch verplicht om te lezen - veel geluk om erachter te komen waarom je bommenwerpers zonder dit blijven missen. Als je het geduld hebt voor hex -roosters en leveringslijnen, houdt deze nog steeds stand.