Ogre Battle: The March of the Black Queen is een van die SNES -games die nog steeds nieuwe decennia later aanvoelt - vooral omdat niets anders echt zo speelt. Je begint met het leiden van een ragtag-rebellie, maar in plaats van directe turn-based gevechten, verplaatst u squadrons in realtime over een kaart, hun formaties aanpassen en ze automatisch zien botsen. Het is de halve strategie, half RPG en allemaal vreemd verslavend.

Het uitlijningssysteem is wat me heeft gebracht - je keuzes doen er echt toe. Een stad vreedzaam bevrijden? Je reputatie gaat omhoog. Verbranden? Nou, je bent nu dat soort leider. En de moraalverschuivingen van je leger op basis van hoe je handelt, en die van invloed is op wie je zelfs zal voegen. Ik heb twee keer opnieuw gestart omdat mijn eerste playthrough me per ongeluk in een tiran veranderde.

Het werven van eenheden is ook de helft van het plezier. Je hebt ridders, boogschutters, zelfs korstmossen en weerwolven als je weet hoe je ze kunt ontgrendelen. De gevechten zijn op de beste manier chaotisch, met verborgen statistieken en terreineffecten waardoor elke schermutseling onvoorspelbaar aanvoelt. Verwacht gewoon geen handhold-dit spel gooit je diep in en laat je erachter komen.

Het is om een reden een cultklassieker, en als je van strategie houdt met echt gewicht voor je beslissingen, is deze nog steeds de moeite waard om uren te zinken.