Ninja Gaiden II op de NES is een van die spellen die er cool uitziet totdat je je realiseert hoe brutaal moeilijk het is - maar op een goede manier. Je speelt als Ryu Hayabusa, snijdt door golven van vijanden met je zwaard, gooit shurikens en trekt af en toe muursprongen af die onmogelijk aanvoelen totdat je de timing nagelt. Het eerste niveau misleidt je om te denken dat het beheersbaar is, dan piekt de moeilijkheid als een ninja die uit het plafond valt.

De bedieningselementen zijn echter krap. Z voor het snijden, x voor springen - eenvoudig, maar je hebt elk beetje precisie nodig wanneer vijanden vanuit alle hoeken naar je toe komen. En zij zullen. De soundtrack heeft die klassieke NES -energie, alle dringende synthbeats die op de een of andere manier steeds meer frustrerend zijn.

Als je Contra of Castlevania hebt gespeeld, weet je waar je voor bent: een straffende maar bevredigende uitdaging waarbij elk checkpoint aanvoelt als een kleine overwinning. Gooi je controller gewoon niet als de respawning-Eagles je half-jump duikbom duikt.