Oh man, mijn held op het Sega Master System - dit neemt me terug. Je begint met dit dinky kleine zwaard, maar laat je niet voor de gek houden. Binnen enkele minuten springt u tussen platforms, snijdt u naar rare paddenstoelmonsters en probeert u niet in bodemloze kuilen te vallen (wat veel meer gebeurt dan ik zou willen toegeven).

De bedieningselementen zijn eenvoudig - gewoon aanvallen en springen - maar de niveaus worden verrassend lastig. Er is deze ene baas, een drijvend oogbal ding, dat me voor altijd kostte om te verslaan omdat ik mijn schommels bleef misleiden. En de muziek? Klassieke 8-bit heroïsche fanfare die op de een of andere manier zelfs herhaaldelijk episch voelt.

Het is niet het diepste spel, maar er is iets bevredigend aan het langzaam beheersen van elke fase. Verwacht gewoon geen diep verhaal - je held blijft zwijgen, terwijl sommige prinses vage waarschuwingen tegen je schreeuwt tussen niveaus. Toch houdt het voor een snelle nostalgie -reis beter vast dan je zou denken.