Micro -machines op NES zijn waar het allemaal begon - kleine auto's, wilde sporen en dat raar bevredigende gevoel van racen over een pooltafel of het ontwijken van tuinkabouters. Door de top-down uitzicht voel je dat je speelt met echte speelgoedauto's, en de tracks zijn gewoon belachelijk op de beste manier. Het ene moment weef je tussen frisdrankblikken, de volgende keer probeer je niet te spinnen op een ontbijttafel bedekt met siroop. Het is eenvoudig maar verrassend gespannen, vooral als je op het laatste moment nauwelijks langs een tegenstander knijpt. De bedieningselementen duren even om te klikken, maar zodra ze dat doen, is het puur chaotisch plezier.

Eerlijk gezegd is het een van die spellen waar je een race vijf keer opnieuw zult starten om die perfecte ronde te nagelen. De NES-versie heeft niet alle toeters en bellen van latere inzendingen, maar er is iets charmants aan de no-frills-aanpak. Als je van racegames met persoonlijkheid houdt, is dit een klassieker.