Mega Lo Mania is een van die raar verslavende strategiespellen waarbij je speelt als een god die probeert rivaliserende goden in verschillende tijdperken te evolueren. Je begint in het stenen tijdperk met een handvol holbewoners, en het is niet lang voordat je technologie onderzoekt, je kleine kerels in ridders of tanks upgrade en bliksemschichten op vijandelijke basen slingert.

De eerste keer dat ik speelde, werd ik verwoest omdat ik me niet wist hoe belangrijk het was om vroeg territorium te pakken - die bronnen opdrogen snel. De Pixel Art heeft deze goofy charme, vooral wanneer je eenheden vieren na het vangen van een zone. En de spreuken? Er gaat niets boven het laten vallen van een meteoor op iemands zorgvuldig gebouwde leger.

Het heeft die "nog maar één keer" -ergie, maar wees gewaarschuwd: de AI rommelt niet in latere stadia. U wilt een evenwicht vinden tussen uitbreiding met de verdediging, tenzij u het leuk vindt om uw samurai te zien worden gestoomd door lasertanks. Houdt nog steeds verrassend goed vast voor een Genesis -titel.