McDonaldland op Game Boy is een van die rare, charmante relikwieën uit de jaren 90 waar iemand naar Ronald McDonald keek en dacht: "Ja, deze clown heeft een platformer nodig." Je springt door snoepkleurige niveaus die friet verzamelen en sentient hamburgers ontwijken-omdat je dat natuurlijk doet. De bedieningselementen zijn stijf volgens de normen van vandaag, maar er is iets vreemds bevredigend aan stuiteren op gigantische appels of het overtreffen van de hamburglar's goons.

Het is niet diep, maar de Pixel Art heeft deze goofy energie, zoals een zaterdagochtend cartoon die werd omgezet in een wedstrijd. Ik zal niet liegen, sommige van de latere niveaus worden frustrerend (waarom bewegen grimas zo?), Maar het is pure nostalgie -brandstof als je opgroeide met een game -jongen in je handen. Verwacht gewoon niet dat het standhoudt zoals Mario.

Eerlijk gezegd is de helft van het plezier om te lachen hoe bizar het hele uitgangspunt nu is. Je zult het in een middag afmaken, maar het is een rare kleine tijdcapsule.