Man, Max op de game Boy raakt anders. Je start het op en je wordt meteen in deze kleine, pixelateerde wereld gegooid waar elke sprong ertoe doet. De bedieningselementen zijn eenvoudig - gewoon rennen en springen - maar de niveaus? Brutaal op die klassieke manier waar je veel sterft maar je nooit bedrogen voelt.

Eerste niveau draait alles om timing - het ontwijken van spikes, springen over kuilen en uitzoeken wanneer ze langs vijanden moeten rennen in plaats van ze te bestrijden. De muziek heeft dat knapperige game -jongensgeluid, alle piepjes en bloops die op de een of andere manier falen maken die minder pijnlijk aanvoelen. En de puzzels? Sommigen zijn duidelijk, anderen laten je daar zitten en naar het scherm staren als: "Wacht, hoe?"

Het is ook niet alleen nostalgie -aas. Zelfs als je nog nooit een game -jongen hebt aangeraakt, is er iets bevredigend over hoe strak de gameplay is. Verwacht gewoon niet dat je in de hand zit-dit laat je ervoor werken.