Lucle on Game Boy is een van die rare kleine games die op de een of andere manier bij je blijft. De eenvoudige maar charmant van de Pixel Art-denk aan dikke sprites en een kleurenpalet dat late-night onder-de-dekten gamesessies schreeuwt. Op het eerste gezicht lijkt het eenvoudig, maar dan raak je een puzzel of vijandelijk patroon waardoor je een beetje rechter maakt.

Geen handhold hier. Je wordt in deze compacte wereld gegooid waar elk scherm aanvoelt als zijn eigen kleine uitdaging. Ik herinner me dat ik veel te lang vast kwam te zitten aan deze ene sprong voordat ik besefte dat de oplossing stom duidelijk was (en ja, misschien gooide ik mijn speljongen een of twee keer op het bed). De muziek heeft die klassieke piepblook-sfeer-catchy genoeg om mee te neuriën, maar niet zo repetitief dat het in je schedel boort.

Als je van games houdt die je tijd respecteren, maar je er toch voor laat werken, is Lucle de moeite waard om op te graven. Geef me gewoon niet de schuld als je drie uur diep probeert te kraken die laatste puzzel.