Lucle on Game Boy یکی از آن بازی های عجیب و غریب است که به نوعی با شما می چسبد. Pixel Art ساده اما جذاب-فکر می کند که اسپری های کمرنگ و یک پالت رنگی است که جلسات بازی های اواخر شب را فریاد می زند. در نگاه اول ، ساده به نظر می رسد ، اما پس از آن شما به یک معمای یا الگوی دشمن ضربه می زنید که باعث می شود کمی محکم تر بنشینید.

در اینجا بدون دستی نیست. شما در این دنیای جمع و جور قرار می گیرید که در آن هر صفحه مانند چالش کوچک خود احساس می کند. من به یاد دارم که خیلی زود قبل از اینکه متوجه شدم راه حل احمقانه است ، در این یک پرش گیر افتادم (و بله ، شاید من یک یا دو بار پسر بازی خود را روی تخت انداختم). این موسیقی به آن پرشکوه کلاسیک Bleep-Bloop رسیده است-به اندازه کافی خسته کننده است که بتواند در آن حرکت کند اما نه چندان تکراری که آن را در جمجمه شما قرار می دهد.

اگر وارد بازی هایی هستید که به وقت شما احترام می گذارند اما هنوز هم باعث می شوند که برای آن کار کنید ، ارزش حفر کردن لوکل را دارد. فقط وقتی سه ساعت عمق داشتید که سعی در شکستن آن معما آخر دارید ، مرا سرزنش نکنید.