Lucle on Game Boy, bir şekilde sizinle yapışan garip küçük oyunlardan biri. Pixel sanatının basit ama çekici-tıknaz spritelar ve gece geç saatlerde kapak altı oyun oturumlarını çığlık atan bir renk paleti düşünün. İlk bakışta, basit görünüyor, ama sonra sizi biraz daha düz oturtmanızı sağlayan bir bulmacaya veya düşman desenine çarpıyorsunuz.

Burada el tutma yok. Her ekranın kendi küçük zorluğu gibi hissettiği bu kompakt dünyaya atıldınız. Çözümün aptalca açık olduğunu fark etmeden önce bu atlamaya çok uzun süre sıkışıp kaldığımı hatırlıyorum (ve evet, belki de oyun oğlumu bir veya iki kez yatağa attım). Müzik o klasik bip-bloop havasına sahip-mırıldanacak kadar catchy ama çok tekrarlayıcı değil, kafatasınıza deliniyor.

Zamanınıza saygı duyan ama yine de bunun için çalışmanızı sağlayan oyunlara giriyorsanız, Lucle'ın kazmaya değer. Son bulmacayı kırmaya çalışırken üç saat derinliğinde beni suçlama.