Dus, Legend of Zelda op de NES-dit spel vond in feite het open-wereld avontuur uitgevonden voordat iemand zelfs wist wat dat betekende. Je begint als link met slechts een dinky klein schild, maar er wacht een zwaard op je in de eerste grot, wat leuk is. Van daaruit draait het allemaal om ronddwalen deze enorme, rare overworld vol geheimen. Burn struiken, bomwanden, duw willekeurige rotsen - de helft Het plezier strompelt in verborgen grotten met handelaren, rare oude dames, of gewoon een man die je een cryptische hint geeft en verdwijnt.

De kerkers? Oh man. Iedereen is een doolhof van gesloten deuren, monsters en vallen, en je hebt specifieke items nodig om er doorheen te komen. Zoals, veel geluk om naar Dungeon Four te gaan zonder het vlot van Dungeon Three. Sommige dingen zijn optioneel, maar veel succes met het negeren van de Boomerang (totale game-changer) of de zwaardupgrades. De laatste paar kerkers zijn verborgen, en hoewel je ze uit volgorde kunt aanpakken, zul je er waarschijnlijk spijt van krijgen als je Dungeon Eight binnenloopt met een niveau-één zwaard en wordt verwoest.

Het is cryptisch, stoer als nagels en absoluut briljant - houdt vandaag nog steeds stand.