Oké, dus Jungle No Ouja Tar-chan is een van die vreemd charmante SNES-spellen die voelt alsof iemand een zaterdagochtend cartoon in een beat-em-up gooide. Je speelt als tar-chan, deze kleine jungle-kerel die apen slaat, struisvogels rijdt (ja, echt) en wordt af en toe uit kanonnen gelanceerd. De bedieningselementen zijn janky op die klassieke manier uit de jaren 90 - zoals, zul je een sprong missen omdat de hitbox op die wijnstokschommel net iets af is - maar er is iets vreemds bevredigend aan klimmende krokodillen met je kleine vuisten.

De niveaus zijn kort en chaotisch, met deze heldere, rommelige achtergronden die het moeilijk maken om te vertellen wat er landschap is en wat je gaat aanvallen. Ik werd steeds in een hinderlaag gelokt door slangen die uit struiken knallen, die eerlijk gezegd behoorlijk on-merk aanvoelt voor een jungle-avontuur. De muziek heeft dat vrolijke SNES -synth -ding gaande, alle bongo's en chirpy melodieën, alsof je gevangen zit in een tropisch themapark.

Het is niet diep, maar het is het soort spel dat je als kind zou huren en in één keer zou spelen, lachend om hoe belachelijk het allemaal is. Als je van obscure retro -eigenaardigheden houdt, is dit een reis.