Man, John Madden Football '92 op Genesis neemt me terug - die dikke pixelspelers, de manier waarop de camera zou kantelen toen iemand in het open veld brak. Je kiest een team (ik ging altijd Raiders alleen voor Bo Jackson), bel een toneelstuk uit dat klassieke playbook -menu en je bent plotseling in het midden. Het lopende spel voelt zwaar, alsof je eigenlijk vecht voor werven, en de tackles hebben deze bevredigende crunch.

Het is natuurlijk niet zo gepolijst als later Maddens, maar er is iets rauws aan - geen chique tussenfilmpjes, alleen jij en de speelklok. Het commentaar is schaars maar raar charmant wanneer Madden binnenkomt met een "boem!" Na een grote hit. En die modus met twee spelers? Houd nog steeds stand als je een buddy op de bank hebt.

Als je retro sportspellen graaft, heeft deze die magie van de vroege jaren 90 waar elke eerste down wordt verdiend.