De illusie van de tijd (of illusie van Gaia, afhankelijk van waar je het speelde) is een van die SNES-actie-RPG's die bij je blijft. Je speelt zoals Will, een rustig kind met rare psychische krachten, die over ruïnes en oude steden reist om te voorkomen dat een komeet de planeet verloopt. De simpele van de gevechten-meestal alleen maar alleen monsters meppen met een fluit-gewapende wapen-maar de locaties zijn wat het verkopen. Het ene moment zit je in een griezelige Azteekse piramide, de volgende keer dat je vallen in een gezonken schip ontwijkt. Ook hebben de NPC's eigenlijk persoonlijkheid, wat zeldzaam was voor die tijd. Sommige puzzels zijn een beetje onduidelijk, maar ze uitzoeken voelt bevredigend. Het heeft die JRPG -charme van de jaren 90 waar alles gewoon een beetje melancholisch en vreemd is.