Ooit geprobeerd holbewoners te hoeden door een prehistorische hindernisbaan? Dat is eigenlijk mensen op Game Boy - je hebt deze kleine pixelateerde stamgenoten die niet voor hun leven kunnen springen, dus je stapelt ze in menselijke ladders, gooit ze over gaten en bidt dat ze niet in de mond van een dinosaurus dwalen. De eerste paar niveaus misleiden je om te denken dat het schattig is, dan ben je plotseling zweten over hoe je vijf van hen kunt krijgen voorbij een T-Rex met slechts drie rotsen.

De puzzels beginnen eenvoudig (beweeg gewoon een rotsblok, geen probleem) maar hangen snel op. Op niveau 10, je timing sprongen tussen lava -putten tijdens het coördineren van drie afzonderlijke groepen. De muziek heeft die klassieke game boy -charme - chipper maar enigszins wanhopig, alsof het weet dat je op het punt staat je vijfde man te verliezen aan een pterodactyl. Als je lemmings graaft, maar wou dat het meer club-zwaaiende chaos had, is dit een rare kleine tijdcapsule.

Eerlijke waarschuwing: je eerste playthrough zal meestal inhouden om te schreeuwen "Nee, loop niet naar links -" op je scherm.